Als er één land de afgelopen twee eeuwen diepe sporen in Europa heeft getrokken dan is het Duitsland wel. Het land heeft chaos, vernietiging en onderdrukking over Europa uitgestort, maar ook stabiliteit, democratie, vrijheid, vrede en welvaart gebracht. Europese mogendheden, met Frankrijk voorop, vroegen zich voortdurend af wat die grootmacht in het geopolitieke hart van het continent nu weer in de zin had. De Duitse Europapolitiek werd al vanaf de oprichting van het Duitse keizerrijk in 1871 gewantrouwd. Die achterdocht verdween ook na de Tweede Wereldoorlog niet. Ook hier komt wantrouwen te paard en gaat te voet: Adenauers politiek van integratie in het westen en de hereniging in 1990 werden met argusogen bekeken.
Die onzekerheid is ook aan de Duitsers zelf niet voorbijgegaan. Het hegemoniale machtsstreven van keizer Wilhelm II en van Adolf Hitler, dat uitmondde in twee wereldoorlogen, heeft ertoe geleid dat Duitsland lang met zijn verleden worstelde. Die worsteling manifesteerde zich niet alleen in de vraag naar de eigen identiteit (“was ist deutsch?”), maar ook in de zoektocht naar zijn plaats in Europa. Duitsland voert tot op de dag van vandaag een voorzichtige Europapolitiek. Zijn onbetwiste positie als Europese grootmacht draagt het land met tegenzin, zo zou je kunnen zeggen.

Mijn fascinatie voor dit land heeft me ertoe gebracht dit boek te schrijven. Ik plaats de Duitse Europapolitiek in de context van de Europese machtsverhoudingen en zet die ook in verbinding met de binnenlandse politieke ontwikkelingen. Ik begin mijn beschrijving bij Napoleon en laat die tot het jaar 2020 doorlopen. Dan heeft Angela Merkel al haar afscheid als bondskanselier aangekondigd, is Duitsland in de ban van het rechtsextremisme en stellen uiteenlopende crises de eenheid van de Europese Unie hevig op de proef.